Vrijwilligers Ina en Ilonka

“Ik had nooit gedacht dat dit werk me zo gelukkig zou maken”

De zussen Ina en Ilonka werken als vrijwilliger bij Leemhorst 14 in Almelo, een groepswoning voor volwassenen en ouderen met een matige tot ernstige verstandelijke beperking en veel behoefte aan verpleging en verzorging.

Ina:

‘Wij maakten voor het eerst kennis met deze groep toen Edward hier kwam wonen. Edward was de achterneef van mijn man en had een verstandelijke beperking. Ik kende hem al vanaf mijn twintigste en bezocht hem regelmatig. Hij woonde in het westen van het land, waar hij was grootgebracht door zijn opa en oma. Na het overlijden van mijn man, achttien jaar geleden, namen mijn zus Ilonka en ik de zorg voor Edward op ons, ook als mentor en bewindvoerder. Zeven jaar geleden haalden we hem naar Almelo. Edward voelde zich bij de Leemhorst direct op zijn gemak. Dit was zijn thuis.

Dat persoonlijke contact is zo fijn voor ze. Even de tijd nemen om bij ze te zitten en te praten.

In juli 2024 overleed Edward. Vlak erna vroeg het team of we wilden blijven komen, als officiële vrijwilligers. Sindsdien zijn Ilonka en ik er eens in de twee weken, op vrijdag. Mijn dag hier begint met helpen bij het ontbijt. Ik zit dan bij de bewoners. Dat persoonlijke contact is zo fijn voor ze. Even de tijd nemen om bij ze te zitten en te praten. Ik help ook met andere klusjes of doe iets gezelligs met de bewoners. En ik doe zelfs iets waar ik een gruwelijke hekel aan heb: sjoelen. Met deze mensen vind ik dat ineens leuk.

Op de foto van links naar rechts: Tineke, Ina, Ilona en Albert

Alle bewoners zijn speciaal

Alle bewoners hebben iets speciaals. Met de een kan ik grapjes maken. En een ander is zo lief. Dan zeg ik ’s ochtends zachtjes tegen haar: Goedemorgen lieverd. En dan zegt ze dat heel zachtjes terug. Dat vind ik zo lief klinken.

We voelen ons hier heel welkom. Dat komt ook door het team. Het zijn schatten die hier werken, maar ze hebben het echt heel druk. Die kunnen niet even de tijd nemen om bij de bewoners te zitten. Ze hebben ook zeker geen tijd om een kast uit te ruimen. Dus dat doen wij. Het team maakt gebruik van ons, geen misbruik. Ilonka en ik voelen ons echt gewaardeerd. We hopen hier nog lang vrijwilligerswerk te doen.’

Ilonka:

‘We beginnen altijd rond half negen in de ochtend en we blijven tot een uur of twaalf. Eigenlijk blijven we zolang we nodig zijn. Ik begin altijd met het begroeten van de bewoners, ieder apart. Daarna sorteer ik de was in de kleine huiskamer. De bewoners zien me door de gangen lopen of in hun kamer, waar ik de was in de kast leg. Soms doe ik dit samen met hen. Dat zijn prachtige momenten, dat zie ik aan hun gezicht.

Ina en ik doen dit nu bijna een jaar en we leren de bewoners steeds beter kennen. Het is ontroerend dat een bewoner die nooit veel zegt, ineens bij me komt om te praten. Van een ander krijg ik een knuffel omdat hij zo blij was dat ik zijn kast had opgeruimd.

Ik zou best vaker willen komen om te helpen, maar op dit moment heb ik ook veel andere dingen te doen. Wel hebben Ina en ik aangegeven dat de meiden ons gewoon moeten bellen als ze ons nodig hebben. Als we bijvoorbeeld moeten koken omdat er personeel ziek is. Want we zijn er voor iedereen: we helpen de bewoners en we helpen het team.

We zijn heel dankbaar dat wij dit mogen doen. Zodra we een voet over de drempel zetten, voelt het fijn. Het is een extraatje dat we niet willen missen.

Vrijwilliger worden: een extraatje!

Het zou mooi zijn als hier meer vrijwilligers komen. Dan kunnen we de klusjes verdelen en het werk bijhouden. Het is echt zó leuk om te doen, vooral vanwege het contact met de bewoners. Het is meer dan werk alleen. Wij geven hen liefde en zij geven ons liefde terug. We zijn heel dankbaar dat wij dit mogen doen. Zodra we een voet over de drempel zetten, voelt het fijn. Het is een extraatje dat we niet willen missen. De glimlach van de bewoners zegt zóveel.

Eigenlijk zou iedereen het eens moeten proberen om hier vrijwilligerswerk te doen. Om te ervaren wat een toevoeging je bent. Ik had nooit gedacht dat dit werk me zo gelukkig zou maken.’